Przełomy Mekongu

Laos, w drodze do Luang Prabang, styczeń 2010. Piękno staje się tak piękne, że robi się aż banalne.
Pozostaje smak grapefruita w ustach. Długi oddech. Wyjście na taras, gdzie niedopałki tlą się w popielniczkach. Każdy dzień ma tysiące magicznych momentów. Każdy z nich unikalny, trudny do uchwycenia. Kiedy ze zmęczenia o mało nie przewracam się w newsroomie, czuję że przeżyłem kolejny dzień, że zasłużyłem na miskę strawy, a nawet zjadłem już ją niejako a konto, wiedząc, że zapracuję.
W tym ujebaniu się po pachy (przepraszam za słowo, ale lepszej ekspresji nie znajduję) niczym w alkoholowym zamroczeniu marzę o powrocie do dalekich krajów. Do miejsc migotających pomarańczową szatą mnichów buddyjskich. Do przełomów Mekongu z pięknem zwalającym z nóg. Do beerlao sączonego z zielonkawej butelki z widokiem na słonia zjadającego kiście bananów.
Życie wciąż mnie jeszcze zaskakuje. Mimo 44 lat pędzi mnie ciekawość, zmęczenie usypia.